W dniu 15.06.2016 roku w Zwierzyńcu pod Zamościem
odbyło się spotkanie przedstawicieli RDI z mieszkańcami wsi zamojskich,
dotkniętych podczas II wojny światowej bestialstwem niemieckim.
Spotkanie zostało zorganizowane dzięki
uprzejmości Posła tej ziemi Pana Sławomira Zawiślaka.
W spotkaniu uczestniczyło około 120 osób, w
większości bezpośrednich poszkodowanych, którzy jako dzieci przeżyli
pacyfikacje swoich wsi.
Spotkanie miało na celu rozpoznanie możliwości
dochodzenia zadośćuczynienia od żyjących jeszcze niemieckich sprawców zbrodni
na mieszkańcach wsi Zamojszczyzny.
Ma to być zadośćuczynienie za naruszone dobra
osobiste, takie jak prawo do posiadania rodziców (jeśli chodzi o sieroty,
których rodziców pomordowali niemieccy okupanci).
Dział Dokumentacji i Analiz oraz Dział Prawny
RDI we współpracy z Biurem Poselskim Posła Sławomira Zawiślaka zbierze od
mieszkańców możliwe do wykorzystania dowody w sprawie w celu dalszej analizy.
Maciej Świrski
Prezes Reduty Dobrego Imienia
Poniżej przytaczamy wstrząsający tekst
zmieszczony na stronie ojczyzna.pl spisany przez mieszkańców wsi Sochy, oddający
ich cierpienie.
Jesteśmy Dziećmi Wojny
Nasze dzieciństwo - to
strach, głód i łzy
W dniu 1 czerwca 1943 r. wieś Sochy przeżyła straszliwą gehennę hitlerowskiej
zbrodni. Tego dnia Niemcy w odwecie za pomoc udzieloną partyzantom spalili całą
wioskę oraz zabili większość jej mieszkańców.
Tego czerwcowego poranka zginęło prawie 200 osób.
Jako dzieci widzieliśmy to wszystko. Na naszych oczach faszyści zabijali
naszych ojców, matki, braci i siostry. Patrzyliśmy jak dobijają strzałem w
głowę, rannych którzy nie zdołali się ukryć.
Patrzyliśmy jak idą tyralierą wyszukując ukryte w zbożach rodziny.
Jeszcze dzisiaj słyszymy krzyki płaczu i rozpaczy, jęki rannych i tych którzy
kończyli życie, pomieszane z serią karabinów.
W płomieniach ginęło
to co kochaliśmy - nasze domy, sady i ogrody. Dzieła zniszczenia dokonały
samoloty. Spadające bomby rozrywały strzępy ludzkich ciał i to co pozostało
jeszcze po spalonych domach.
Na zgliszczach wioski pozostały matki z małymi dziećmi, a często same tylko
osierocone dzieci.
Ten czerwcowy dzień był w oczach dziecka istnym piekłem zbrodni.
Następne dni i lata to czas nędzy, głodu i zimna. Mieszkaliśmy w piwnicach
wypalonych domów lub naprędce skleconych szałasach z niedopalonych desek. W
ciągłym strachu czy Niemcy nie powrócą.
Ci którzy przeżyli przez wiele lat z trudem i kosztem olbrzymich wyrzeczeń odbudowywali
własne gospodarstwa.
Ciężkie to były chwile - bez dachu nad głową, bez środków do życia i
czyjejkolwiek pomocy.
Bóg jednak pozwolił, że przeżyliśmy to wszystko, że żyjemy - choć wielu z nas
już odeszło.
Dzisiaj często jesteśmy dotknięci chorobami, niesprawnością czy inwalidztwem.
To co przeżyliśmy zniszczyło nasze zdrowie.
Trwałe są w nas ślady przeżytej zbrodni - to blizny na naszych ciałach i rany w
naszych sercach po utraconych najbliższych.
Przypominają nam o nich krzyże, na grobach cmentarza pomordowanych,
znajdującego się na końcu naszej wioski. Obok cmentarza, staraniem mieszkańców
stanęła kaplica jako Pomnik Zbrodni i Męczeństwa niewinnie pomordowanych
naszych ojców i matek.
Niechaj pamięć o nich nigdy nie zginie. To cmentarne krzyże i kaplica będą
przypominały także przyszłym pokoleniom o ofierze życia, którą złożyli
mieszkańcy wioski.
Do chwili obecnej nie otrzymaliśmy żadnego odszkodowania za wyrządzone zło.
Mimo wielu lat starań, żadne z nas nie zostało uznane za Dziecko Zamojszczyzny.
Dzisiaj tkwi w nas żal, że żadna władza w Polsce nie przyszła nam z pomocą. A
przecież to co przeżyliśmy nie było mniej bolesne od przeżyć tych, którzy tę
pamięć otrzymują.
Nic nie jest w stanie przywrócić nam utraconego dzieciństwa nie zastąpi nam
miłości utraconych rodziców.
Jednak świadomość, że ktoś przejął się wyrządzoną nam krzywdą, że moglibyśmy
liczyć na pomoc władz, pozwoli nam jaśniej spojrzeć na czekającą nas
przyszłość, pozwoli czuć się nam bezpieczniej.
